Ricardo Domeneck naceu en Bebedouro (São Paulo) en 1977, e dende 2002 vive e traballa en Berlín. Publicou os libros Carta aos anfíbios (2005), a cadela sem Logos (2007), Sons: Arranjo: Garganta (2009), Cigarros na cama (2011), Ciclo do amante substituível (2012) e Medir com as próprias mãos a febre (2015). Sendo co-editor das revistas literarias Modo de Usar & Co. e Cabaret Wittgenstein, colaborou noutras tantas brasileiras como Cacto (São Paulo), Inimigo Rumor (Rio de Janeiro), ou Entretanto (Recife), así coma nas estranxeiras Quimera (España), Green Integer Review (Estados Unidos) e Belletristik (Alemaña), entre outras. Ademais, poemas seus foron traducidos ao alemán, inglés, castelán, catalán, francés, holandés, sueco, esloveno e árabe. Canto a libros completos e individuais en tradución, en 2013 saíu en Alemaña a súa propia antoloxía: Körper: ein Handbuch, outra semellante viu a luz en flamenco na Holanda, e en España verteuse ao castelán o seu último título, Ciclo del amante sustituible (2014). Pola súa banda, Domeneck traduciu para o portugués poemas de autores entre os que podemos mencionar Hans Arp, Friederike Mayröcker, Frank O´Hara ou Jack Spicer.

Poeta curtido sobre os escenarios, presentou recitais e performances en cidades coma Bos Aires, México DF, París, Bruxelas, Barcelona, Ljubljana ou Dubai. Mais tamén traballa adoito apoiándose no vídeo, ou explorando a fronteira textual entre o oral e o escrito, traballos que ten mostrado en espazos como o Museu de Arte Moderna do Río de Janeiro, o Museo Reina Sofía en Madrid, o Museo Experimental El Eco en Cidade de México ou a Akademie der Künste de Berlín.

Aqui em Vigo,
eu meço o nível:
chega já o dilúvio.
Aprendamos hinos
como nos códices
de Martim Codax e
do rei-cantor, Dinis.
Afundaremos mais
juntinhos, e felizes.

Nada en Carballo en 1988, Rosalía Fernández Rial medrou entre Bergantiños e Muxía para marchar logo a estudar Filoloxía á Universidade de Santiago. Acordeonista, teatreira e escritora, na súa etapa de formación investigara sobre teatro clásico e realizou diferentes traballos académicos vinculados ao Grupo de Investigación Calderón de la Barca. Unha vez licenciada, os seus intereses desprázanse cara a didáctica das linguas, da literatura e da expresión dramática, primeiro no seu Traballo Fin de Máster e logo xa na súa Tese de Doutoramento, mentres afonda na súa preparación física e actoral.

Como autora, en especial de poesía, publica En clave de sol (2009), Átonos (2011), Vinte en escena (2012), Un mar de sensacións (2012) e Ningún amante sabe conducir (2014), ademais de contribuír nunha chea de títulos colectivos como Follas de Carballo (2011), Contos de Taberna (2014) ou Catálogo (2015). Sempre inqueda á hora de interpretarse, a estas obras Rosalía dótaas de corpo, voz e representación levándoas aos escenarios a través de diversas presentación performáticas e musicais. Neste paso da grafía á acción e á interacción, vai atoparse co músico Serxio Moreira (Bilbao, 1977), para crearen xuntos o proxecto ELO: unha formación poético-musical e escénica que vén de publicar o seu primeiro traballo discográfico, dispoñible –xunto cos videoclips gravados– na web da autora: http://www.rosaliafernandezrial.com/  Así, na actualidade, ELO anda a percorrer boa parte da xeografía galega con traballos como Átonos, Vinte en escena ou Ningún amante sabe conducir.

ESCENA VII: (esquina)

As esquinas da rúa
que fago pola noite
son as proas da cidade.
Eu, o máis fermoso mascarón.
Nacín madeira de serea;
o meu canto fuma
rosas dos ventos
en solapas descoñecidas.
Desorientadas xa.
E os peixes que teño nos beizos
Coñecen
todos os buratos do suburbio.
Porque cada crepúsculo
atracan, nas miñas costas,
demasiados barcos desnortados.
Din que me movo
en danza oceánica;
que bico coa vertixe do nordés.
Comprenden que cobre
por fabricar amor.
Pero ninguén sabe
con cantos piratas
teño que deitarme
antes de poder durmir.