• Está causada por unha bacteria, o gonococo, que vive nas zonas máis cálidas e húmidas do organismo, principalmente na uretra e no colo do útero.
• Os síntomas non sempre aparecen e cando o fan, xa pasaron días ou mesmo semanas dende que se realizou a práctica sexual coa persoa infectada.
  • No home maniféstase como unha infección dolorosa na uretra, con secreción purulenta.
  • Na muller, aínda que é frecuente que non aparezan síntomas, a infección aparecerá aos 10 días do contacto, e pode provocar aumento no fluxo vaxinal e tamén proído ao ouriñar.
• Transmítese por contacto sexual, sexa vaxinal, anal ou oral. Non se contaxia polo uso de servizos públicos, toallas, etc.
• Para previla, hai que evitar o contacto sexual vaxinal, anal ou oral ata que a persoa estea curada.
• O tratamento realízase con antibióticos, e é necesario un seguimento posterior para asegurarse de que a enfermidade desapareceu totalmente. Pode traer varias complicacións tanto no home (prostatite, afectación das vesículas seminais, etc.) como na muller (enfermidade inflamatoria pélvica, bartolinite, etc.) e esterilidade en ambos.

• É unha infección causada por unha bacteria, chamada Treponema pallidum.
• A enfermidade pasa por varias fases:
  • Hai un período de incubación de 9 a 90 días. Primeiro aparece unha úlcera avermellada con bordos endurecidos que se sitúa nos xenitais e ás veces na boca ou ou ano (chancro). Ou chancro non é doloroso e desaparece nun tempo (cúrase ás 4-6 semanas); pero isto non significa que a enfermidade estea curada, polo que segue progresando se non trátase.
  • Se non hai tratamento na fase anterior, ás 6-8 semanas aparecen erupcións ou manchas na pel e síntomas gripais. Lestes síntomas tamén poden desaparecer ao cabo dun tempo; de novo, isto non significa a curación dá enfermidade.
  • A última fase, que se dá nos pacientes non tratados nas fases anteriores, podar aparecer de 2 a 10 anos despois do inicio dá enfermidade e podar non manifestarse a través de síntomas; con todo, neste estadio a enfermidade ataca a diversos órganos do corpo: sistema nervioso, ósos e articulacións, corazón...
• Transmitir por contacto sexual (oral, anal ou vaxinal) ou dá nai ao feto durante ou embarazo.
• A prevención pasa por non manter actividade sexual con persoas non curadas.
• Ou tratamento realizar con antibióticos. É necesario realizar logo un seguimento para asegurar a completa curación. Esta enfermidade ten fácil curación tratar a tempo.

• Cáusao un virus (o virus do herpes simple). Hai dous tipos: o tipo 1, que afecta á parte superior do corpo, producindo chagas arredor da boca ou do nariz; e o tipo 2, que produce chagas nos xenitais. O virus do herpes xenital sitúase nos centros nerviosos da base da columna vertebral e vive alí para sempre. Os portadores sofren brotes esporádicos: hai quen só sofre uns poucos despois do inicial (que adoita ser o máis grave) e hai quen os sofre a miúdo. A fatiga e o estrés, entre outros factores, poden provocar brotes.
• Os síntomas son a aparición de chagas ou vesículas na vulva, vaxina ou glande. Estas chagas causan dor e picores arredor dos xenitais, febre e síntomas parecidos aos da gripe. Esas bochas sécanse entre os 7 e os 14 días. Os síntomas poden aparecer ata varios meses despois do contacto.
• Transmítese por contacto sexual con alguén que teña herpes nos seus xenitais ou na boca.
• A prevención pasa por non manter contacto sexual cunha persoa infectada. É recomendable o uso de preservativo con espermicida , porque existe risco de contaxio mesmo entre dous brotes, cando as chagas non son visibles.
• O tratamento é problemático, porque non se descubriu ningún totalmente efectivo, pero hai medicamentos que poden mellorar os síntomas. É imprescindible consultar cun médico, e manter unha boa hixiene da zona afectada para que as chagas non se infecten.

• Cáusaa unha bacteria, a Chlamydia trachomatis, que afecta á uretra nos homes e á vaxina e o colo do útero na muller.
• Os síntomas varían en función do lugar onde se sitúe a infección. Nos homes, cando a infección se sitúa na uretra, os síntomas adoitan ser parecidos aos da gonorrea: secreción do pene, frecuentes ganas de ouriñar e ás veces dor ou irritación ao ouriñar. Nas mulleres é frecuente que non aparezan síntomas, pero pode producir aumento do fluxo vaxinal ou cambios nel (distinta cor ou espesor). Por esta falta de síntomas é difícil de detectar. Se non se trata pode evolucionar e estenderse aos xenitais internos, e causar serios danos no tracto urinario e nos órganos reprodutores, ata causar a enfermidade inflamatoria pélvica nas mulleres e, ás veces, esterilidade.
• Transmítese por contacto sexual (vaxinal, oral ou anal) e, en ocasións, por contacto cutáneo.
• O uso de preservativo (masculino ou feminino) con espermicida no sexo vaxinal, oral ou anal reduce o risco de contaxio.
• O tratamento é con antibióticos e, se se descobre a tempo, esta enfermidade é moi fácil de curar. Aínda que non noten síntomas, os dous membros da parella deben seguir o tratamento.

• É unha ETS producida por virus da familia dos papilomas, os virus das verrugas. Hai case 50 de transmisión sexual: a maioría producen os condilomas, pero hai varios cancerígenos, son os causantes do cancro de pescozo de útero, e doutros cancros xenitais máis raros. Os papilomas cancerígenos só se contaxian polo contacto directo entre xenitais, non coas mans, etc.
• O seu síntoma máis típico son unhas lesións verrugosas nos xenitais (condilomas) que aparecen entre un e tres meses despois do contaxio. Adoitan ser indoloras, aínda que pican.
• É moi contaxiosa, e transmítese mediante contacto cutáneo (de mans a xenitais) ou por sexo anal ou vaginal con alguén que teña condilomas ou o virus.
• O uso de métodos de barreira axuda a reducir o risco, pero como se transmiten polo contacto, aínda así se poden contaxiar.
• O tratamento está orientado a eliminar as verrugas, xa que non existe terapia eficaz para eliminar o virus. Adoita consistir na aplicación dun preparado especial, e as verrugas máis grandes poden extirparse, ou eliminarse mediante crioterapia (conxelación) ou láser. A muller que os padecera ten que manter un seguimento médico, xa que o V.P.H. considérase a causa principal de cancro do colo do útero. A citología é un modo seguro de detectar o cancro de útero, que é máis fácil de tratar e curar nas súas primeiras fases. Toda muller ten que facerse unha citología regularmente, cada tres anos. As que teñan este virus deberán facerlla cada 6 meses. O home tamén ten que tratarse, e debe usar preservativo ata que desaparezan as verrugas.

• As infeccións por fungos ou micose son as infeccións xenitais máis frecuentes na muller. Adóitaas producir o fungo chamado Candida albicans. Este fungo atópase normalmente na vaxina, pero "controlado". Cando as defensas naturais da vaxina se alteran (por exemplo, pode influír a toma de antibióticos, unha baixada de defensas, cambios hormonais, etc.) os fungos reprodúcense en exceso e dan lugar a síntomas.
• Os síntomas máis habituais son: aumento do fluxo vaxinal, que se fai branco e espeso e ole mal, e picores. Nos homes é menos habitual e produce síntomas con menos frecuencia.
• Pódese transmitir por vía sexual, pero tamén por outros medios, como o uso compartido de toallas, roupa interior e de baño. Polo tanto, non é propiamente unha enfermidade de transmisión sexual.
• O tratamento sempre hai que aplicalo aos dous membros da parella; ao home, só se ten síntomas. Trátase con doses únicas de antifúnxicos orais.

• Prodúcea un protozoo, o Trichomona vaginalis. É unha infección xenital frecuente, sobre todo na muller. Localízase na uretra, nos homes, e na vagina, nas mulleres.
• En moitos casos non hai síntomas. De habelos, os máis frecuentes son, nas mulleres, fluxo amarelado e con mal cheiro e escozor ao ouriñar. Nos homes non adoita producir síntomas, aínda que pode darse algo de picor ou unha inflamación no glande despois do coito.
• A principal forma de transmisión é a sexual, pero hai outras posibilidades: polo uso compartido de roupa interior sucia ou toallas usadas por alguén infectado.
• O tratamento é con bactericidas, e é curto e sinxelo. Todas as parellas sexuais da persoa infectada teñen que tratarse para evitar que a infección siga propagándose, aínda que non notasen síntomas.

• Prodúcea un ácaro.
• Os síntomas adoitan ser picores nos xenitais, entre os dedos, nas axilas, etc.
• Pódese transmitir por contacto físico directo, pero tamén a través da roupa, sabas ou toallas compartidas.
• O tratamento é moi sinxelo, e téñeno que facer todas as persoas que viven na mesma casa que o afectado, e todas as súas parellas sexuais. Tamén hai que desinfectar a roupa.

• É unha infección producida por un tipo de piollo que vive na lanuxe da pube, onde poñen os seus ovos.
• O principal síntoma é o picor.
• Pódese transmitir por contacto físico directo, ou mediante a roupa, as sabas e as toallas compartidas.
• O tratamento é sinxelo e eficaz, e débeno facer todas as parellas sexuais. Tamén é conveniente desinfectar a roupa.

A Síndrome de Inmunodeficiencia Adquirida (SIDA) é unha enfermidade infecciosa producida por un virus chamado VIH (virus de inmunodeficiencia humana). A enfermidade en si é grave, sobre todo porque non existe aínda un tratamento que a cure, nin tampouco unha vacina que a preveña. Pero si que se sabe como se transmite, e polo tanto pódese evitar o seu contaxio.

A enfermidade caracterízase pola deterioración do sistema defensivo natural do organismo, dando lugar á aparición de infeccións e enfermidades, coñecidas no seu conxunto como SIDA. Cando alguén se infecta polo VIH, non padece inmediatamente a SIDA. Poden pasar incluso varios anos. A persoa infectada, portadora do virus (seropositiva), pode non ter síntomas durante bastante tempo; e cando os ten, moitas veces non se distinguen doutras enfermidades comúns. Pero durante ese tempo en que non desenvolve a enfermidade si que pode transmitila a outras persoas.

As vías de transmisión da SIDA son: o sangue, o seme e o fluxo vaxinal.